Her insanın bir mevsimi vardır! Ve bu mevsimler belki de daha çok doğduğumuz ayların yer aldığı mevsimlerdir. Kimisi kış, kimisi yaz, kimisi ilkbahar ve kimisi de sonbahar gibi… Herkes bir mevsime benzer ama bazen çevresindekilere hissettirdiği mevsimi çoğu zaman reddedip kendisini hissettiği mevsimi söyler.
İnsan kendi mevsimi ne olursa olsun yaşamı boyunca dört mevsimden geçer. Bazen baharı, yazı kışa dönse de, bazen sonbaharları bahar olsa da yürüdüğü yolda kendisine dört mevsim eşlik eder. Bazen kışları öyle uzar ki! Bitmek bilmez ve yaşam yolu tam bir çileye dönüşür! Yorulur insan, yavaş yavaş tükenir… Bir nefese muhtaç günleri olur! Cümleleri toparlayamadan dağılır gider sözcükleri zihninde birer birer… Elleri buz tutar, içi titrer… Soğukları üşütür, yağmurları ıslatır ve karları dondurur insanı…
Hep bir tesellisi vardır insanın: Bahar yakın!
Tüm soğuğa aldırış etmeden bir çiçeğin dalında verdiği tomurcuk gibi, ağaçların hayata yeniden nefes olacak filizleri gibi, toprağı yemyeşil bir örtüyle kaplayan çimenler gibi… Taptaze bir nefes dolar insanın göğsüne, o nefes bir ömür yetecek gibidir. Aldıkça daha derin, daha da derine varır…
Hep bir umudu vardır insanın: Sabah yakın!
Gecenin karanlığında kaybolmaktan korksa da vardır elbette bir sabah… O sabahlar ki en çok beklenilen, en çok özlenendir… Satır satır birikir insanın içinde ve sabah nefes olur yaşamına… İnsan karanlığı sevmeden de yaşayabilir ama sabaha varacağını bilerek.
Hep bir nefesi vardır insanın: Yaşamak güzel!
Yoksa onca ağrıyı çekerek bir de hayat çekilir mi dersiniz… Şükretmediğiniz onlarca şey başkalarının hayatında öyle büyük büyük özlemlerdir ki bilemezsiniz… Işıltılı hayatlardaki o pırıltıların, hep bir umudu olanlara borcu vardır. Çünkü bu gökyüzü aslında herkese yetecek kadar sonsuzken paylaşmayı bilmemişler olur. Gökyüzü herkese aynı güneşi sunsa da o güneşten yaşamını yeterince alamayanlar olur. Yağmurlar keyiftir bazılarına, kimisi başının üstündeki çaresiz çatısından damlayan suları toplarken… Artık filmlerde bile göremediğimiz, ne senaryolara, ne romanlara, ne cümlelere sığmayan hayal kırıklıkları vardır…
Yürüdükçe yeşillenir insan ve bunu bir gün yürüyemeyeceğini bilerek belki de daha çok sahiplenir. Doğa insanı her zaman kendisine yakınsa yeniler. Doğa çiçekler açtıkça insana da baharlar gelir…
Yazdıkça anlar insan bu yetenek herkese verilmez. Kıymetlidir cümleler dolusu sayfalar… O halde kışa inat, bahar yakın diyelim!
Herkese umut dolu günler diliyorum.
Sevgiyle kalın…
