Bir akşamüstü yürüyüşünde ilham oluyor bana bu yazıyı kaleme almak… Yürüdükçe önümde uzanan yolun sağlı sollu ilerleyen ve eski yeni nice kapılarla bütünleşen büyülü bir atmosferi var. Şunu düşündürüyor o anlarda adımlarım ve içinden geçtiğim anılarım… İnsan nice kapılardan geçer ömrü boyunca… Kimi zaman umutla yoluna devam edeceğini zannettiği kapılar çıkmaz bir sokağa varır. Çıkmaz sokak tabelasını görse de yürür alabildiğine! Kimi zaman tesadüfen açılan kapılardır hayattaki gerçek şansı… Kimi zaman kaybettiği şansladır yüzüne kapanan o kapılar. Kimi zaman mutluluktur, kimi zaman umuttur, kimi zaman hayallerdir. Nice kapılardan geçer daha nice kapıları açmak için hiç yorulmadan!
İnsan şu hayat denilen bilinmeze bir bebek olarak geldiğinde hastane doğumhanesinin kapısından o heyecanlı bekleyişe doğru ağlayışı duyulur. Yaşamı boyunca daha nice kapılardan gireceği serüvenine ‘merhaba’ der! Daha sonra bir okulun kapısından girer, hayata tutunma çabasıyla verdiği emeklerle gelen mezuniyet ve hemen ardından iş arayışı kapısına kadar gider yolu…
Tecrübeyle sabittir! Her kapı bir mücadeledir. Açabilmek için çok çabalamak gerekir. Ancak şunu da hiç unutmamak gerekir. İnsan bir kapıdan çıkmaya hazırlanırken ya da çıkarken o kapıyı asla hızla çarpmamalıdır. Kapı kapıyı açar ama böylesi de tüm kapıları birer birer kapatır. İnsan haklı ya da haksız olsa da kendisini var eden tüm kapıları çarpmadan çıkmayı ve günün birinde hayatın kendisini dönüp dolaşıp yine o kapıya gelmek durumuna getirebileceğini de asla unutmamalıdır! Bir kapıdan çıktıktan sonra bin kapıya muhtaç olmak hayatın en zor yanıdır…
Nefes almak için, sevmek için, sevilmek için, onurlu bir hayat sürmek için nice kapıları eskitir. Kimi zaman yanılır, kimi zaman aldanır, kimi zaman onca yıllık emekleri bir anda yok olup gider. İnsan nice kapılardan girip çıkar ve bazı kapılardan onca çabalamasına rağmen giremez ama en önemlisi ise insan kalabilmektir. İnsan emek verdiği yolda yürürken bunu inançla ve hiç yorulmadan yapıyorsa günün birinde belki de istemeyeceği kadar çok kapı bir anda önünde açılacaktır.
Tüm bunlardan öteye şu kısacık insan ömrümüzün en büyük ve değerli kapısı ise hiç şüphesiz kalplerimizdir! Kalbin kapısı camdandır… Bir kere çarparak çıktığınız o kapı paramparça olur! Ne eskisini yerine koyabilmeniz ne de yenisiyle telafi edebilmeniz mümkün değildir!
Hayatta yol aldığınız tüm kapıların birer birer açıldığı, umutlarınızın yaşayarak hep çoğaldığı ve kalbinizden geçen tüm iyiliklerin bir gün ulaşması gerektiği yere varabilmesi dileğiyle.
Kapılar açılıyor… Kimi zaman arayanların telefonlarımdan bana ulaşamadığı, tüm mesajların ise birer birer yanıtsız kaldığı “kendi kendime bile” ulaşılmaz olan hallerdeyim! Yoksa birtakım yoğunluklar ya da yorgunluklar mı demeliyim? Neyse ki satırlarımın sonuna geldim… Sevgiyle kalın…
