Sabahın altısı ve ben yine gözümü açtım. Hayatım boyunca öyle mahmurlukla uyanmadım uykumdan. Gözümü açtığım an, oturduğum yerden kalkar gibi kalkarım, afyonum patlamış halde. Uyandığımda ilk yaptığım şey önce camdan dışarıya bakmak olur. İlk günaydınım göklere gider. Sonra da yüzümü bile yıkamadan kahve derdine düşerim.
Kış geldi ya benden mutlusu yok. Yağmurunu, rüzgarını hele de lapa lapa yağan karını ayrı severim kışın. Bu gün de sevdiğim sabahlardan biri. Yağmur yağıyor usul usul. Sabahın bu sessizliğinde yağmur sanki bu sükuneti bozmamak için ayrı bir sessizlikle düşüyor toprağa. Dua etmenin tam zamanı dedim kendi kendime. Hayat uyurken, ortalık böylesine sessizken, hazır kimsecikler yokken anlat derdini, iste ne istersen, dile dilediğin kadar. Korkularını anlat, hayallerinden bahset. Özünü bulmaya niyet etmişken bırak Yaradan’ın sana yardım etsin. İnsan korkularından, hırslarından arınmaya çalışırken, yolun doğrusunu ararken, hayallerine yürürken ihtiyacı olan tek şey inancını sağlam tutmak ve Yaradan’a teslim olmak. Hayata bağlanabilmek, olana bitene razı gelmek, yol ayrımlarında doğru sapağı seçebilmek için inanca ve teslimiyete ihtiyacımız var. O zaman her şey çok daha kolay ve kabul edilebilir bir hal alıyor. Olanda da olmayanda da bir hayır arıyorsun. Olmazların peşine düşmek yerine olmayana da şükretmeyi öğreniyorsun. Cesaretini kimselerin kırmasına izin vermiyorsun. İnanıyorsun kendine, çünkü sen görmeden inanmayı başarmış, teslimiyetin en büyük sınavını geçmişsin.
Hayatta düştüğüm yerden her zaman inancımla kalkabildim. O inanç beni hep hayata bağlayan ve korkularımdan arındıran sebep oldu. Mantığımın da ötesinde tevekkül ederek aştım ben birçok zorluğu, kazandım onca tecrübeyi. Haksızlık karşısında, intikam diye yanıp tutuşmak yerine ilahi adalete bıraktım hesabı.
Yaşadığımız hayatta, bunca anlam veremediğimiz şeyin üstesinden gelmenin belki de tek yolu inancımızı diri tutmamız ve teslimiyet içinde kalabilmemiz.
