Sakince kendimle olasım var. Hayatımın her anını tadına vararak, an’da kalarak yaşayasım var.
Başkalarının sesini değil kendi iç sesimi dinleyesim var.
Bazen sadece susup izleyesim var hayatı sessizce. Kendimce yorumlamadan, sorgu sual etmeden.
Kimseyi yargılamadan, haddimi aşmadan, sınırlarımı zorlamadan.
Boşlukları doldurmaya çalışmadan, anlam yüklemeden öylece yaşayasım var hayatı.
Saklanasım var bazen, sevdiklerimden de haz etmediklerimden de.
Varacağım yeri bilmeden yolculuk edesim var.
Yanacağımı bilerek ateşle oynayasım var.
Sessiz sedasız kavga edesim var kalbimi kıranlarla.
İçimde bir yerde saklanmış duygularımı ortalıklara dökesim var.
Saçlarımı savura savura rüzgara meydan okuyasım var.
Arnavut kaldırımlarında ince topuklu ayakkabılarımla yürüyesim var.
Hiç olmadık bir adama aşık olasım var.
İçimden atamadıklarımı söküp atasım, sustuklarımı haykırasım var.
Özlemlerimi dile getiresim, yalnızlığıma son veresim var.
Boş bir kağıda hayallerimin resmini çizesim, küçüklüğüme mektup yazasım var.
Sırtımdaki yükleri yol kenarına bırakıp öylece devam edesim var.
Bildiklerimi unutasım, unuttuğum ne varsa hatırlayasım var.
İçimdeki çocukla atlıkarıncaya binesim var.
Anlayacağınız kendim olasım var, kendimle kalasım var.
