Sezen Aksu ne güzel söylemiş. Ya efendisi olacağım kendi hayatımın ya da çekip gideceğim.
Sanırım en zor olan şey bu. Kendi hayatlarımızın efendisi olabilmek. Hayatlarımızla ilgili kararlarda son sözü söyleyebilmek. Benim için neyin doğru neyin yanlış olduğunu benden başka en iyi kim bilebilir ki?
Belki senin bahar bahçen benim kara kışım. Senin gülüp geçtiklerin benim kendime dert ettiklerim. Senin arkanda bıraktıkların benim hayatıma katmak istediklerim.
Senin elinin tersiyle ittiklerin benim hayalini kurduklarım.
Sen anne olmak için yanıp tutuşurken, ben bu acımasız dünyaya bir çocuk getirmek istemiyorumdur nerden bileceksin.
Sen ait olmak isterken, ben özgür olmayı seçmişimdir.
Önceliklerimiz farklıdır kim bilir? Sen en çok kazandıran işte çalışmayı seçerken, ben en sevdiğim işte çalışmayı seçmişimdir.
Sen güneşi severken ben yağmuru sevmişimdir.
Seni hayata küstüren sınavlar beni düştüğüm yerden kaldırmayı başarmıştır.
Bıraksak mı başka hayatların üzerinde söz sahibi olma çabamızı, sadece kendi hayatlarımızın efendisi olmaya mı odaklansak.
Bu benim hayatım, tek söz sahibi ben olmalıyım. Eğrisi de doğrusuda benim kararlarımdan çıkmalı.
Efendisi olduğum hayatımı beğenmedim tersine çevirmeli, olmadı tekrar yazmalı, o da olmadı sil baştan yaşamalıyım.
Kendim için yapmalıyım bunu.
Ya hayatımın efendisi olup, tüm sorumluluğunu almalı ya da bir kenara çekilip izlemeliyim kendi hayatımda olup biteni bir seyirci gibi.
Hepimizin efendisi olduğumuz hayatları yaşamamız umuduyla.
